In Nederland groeit de aandacht voor traumazorg. Dat is terecht, want na een ingrijpende gebeurtenis kunnen mensen tijdelijk uit balans raken. Toch gaat het in de praktijk regelmatig mis. De huidige traumahulp is te vaak verbonden aan commerciële belangen. Dat maakt deze zorg kwetsbaar voor overbehandeling, medicalisering en onnodige kosten. Het is tijd om traumazorg beter te organiseren en vooral onafhankelijk te maken.

Normaal herstel krijgt te weinig ruimte

Na een schokkende ervaring is het normaal dat iemand zich angstig, gespannen of somber voelt. Voor 85% van de mensen verdwijnen deze klachten vanzelf. Het lichaam en de geest hebben van nature een groot herstellend vermogen. Toch worden mensen al snel na een incident doorverwezen naar psychologen, terwijl er nog helemaal geen sprake is van een traumadiagnose.

Zorgverleners starten vaak te vroeg met behandelen. In de eerste weken na een traumatische gebeurtenis is het niet mogelijk om vast te stellen of iemand een posttraumatische stressstoornis (PTSS) ontwikkelt. Toch worden gesprekken, trajecten en behandelingen opgestart. Daarmee lopen mensen het risico om onnodig te worden gemedicaliseerd. Juist in deze periode zijn rust en praktische ondersteuning vaak effectiever.

Hulp moet onafhankelijk zijn

Een belangrijke oorzaak ligt in de manier waarop traumazorg nu is georganiseerd. Veel hulp wordt aangeboden door organisaties die zowel opvang als behandeling verzorgen. De grenzen tussen tijdelijke begeleiding en langdurige therapie vervagen. Dat maakt het moeilijk om de juiste zorg op het juiste moment te bieden. Wie binnenkomt voor een luisterend oor, komt vaak terecht in een behandeltraject, ook als dat niet nodig is.

Mensen die net iets ingrijpends hebben meegemaakt zijn kwetsbaar. Zij verdienen zorg die zorgvuldig, neutraal en transparant is. Niet elke hulpvraag vraagt om behandeling. Daarom moet traumahulp los worden georganiseerd van aanbieders die ook belang hebben bij vervolgzorg.

Tijd voor toezicht en bescherming

Wat nodig is, is een duidelijk onderscheid tussen tijdelijke ondersteuning en behandeling. Tussen verwerking en stoornis. Tussen helpen en verdienen. De overheid moet hierin haar verantwoordelijkheid nemen. Er is toezicht nodig op de manier waarop traumazorg wordt aangeboden. Instellingen die deze hulp verzorgen moeten onafhankelijk zijn. Er moet een heldere standaard komen voor eerste opvang na ingrijpende gebeurtenissen. Zonder financiële prikkels, zonder dubbele belangen.

Goede traumazorg is onafhankelijk

Traumahulp draait om vertrouwen, veiligheid en herstel. Dat begint bij zorg die niet wordt gestuurd door commerciële doelen. Alleen dan krijgen mensen de steun die ze nodig hebben, zonder onnodige etiketten of trajecten.